Pewnego dnia do drzwi Sarenek i Jeżyków zapukali niespodziewani goście. Zachęcani przez dzieci nieśmiało weszli do sali. Były to dwie pacynki z  “KRAINY CISZY”  -  Jurek i Tess. Dziewczynka miała implant ślimakowy, więc mogła już więcej usłyszeć, ale  chłopiec  nie słyszał nic. Pokazywał dzieciom znaki języka migowego,  dzieci jednak go nie rozumiały. Pacynki przybyły do przedszkola, aby pobawić  się z dziećmi. Okazało się, że zabawa jest trudna dla Jurka, który nie słyszy. Jurek nie wiedział co inni mówią, nie wiedział co ma robić, nic nie rozumiał.

 Dzieci  podczas zabawy  przekonały się jak   jest  w “KRAINIE CISZY”, jak może czuć się chłopiec.  Postanowiły wspólnie z Tess założyć Jurkowi aparaty słuchowe i pomogły mu się z niej wydostać. Potem nauczyły Jurka  kilku pierwszych słów, a on uczył dzieci znaków języka migowego.
Po kilku dniach pacynki przysłały do dzieci list, z prośbą o  narysowanie,  co  dzięki aparatom słuchowym może   usłyszeć Jurek,  co nowego może robić i jak się z nimi bawić.
Gdy pacynki przybyły po tygodniu - dzieci obsypały je rysunkami. Każdy chciał pokazać Jurkowi i Tess to, co narysował. Dzieci tłumaczyły, co  może już usłyszeć Jurek.
Były bardzo ciekawe, czy rysunki spodobają się chłopcu. Jurek był zachwycony i wspólnie z koleżanką bardzo dzieciom dziękował.
W dalszej części spotkania dzieci podzieliły się swoimi refleksjami na temat trudności i problemów, jakich doświadczają  w codziennym życiu np. podczas nauki nowych umiejętności. Poznały problemy dzieci niepełnosprawnych.
Wspólnie zastanawialiśmy się, czym różnią się od siebie dzieci, i co je wszystkie łączy, bez względu na stan zdrowia.
Na koniec dzieci przypomniały znaki języka migowego, których uczyły je pacynki, a Jurek powiedział słowa, jakich nauczył się od dzieci.
Wszyscy długo i czule się żegnali.
                                                                                                                                             

E. Dmitruk