Pewnego dnia, wybraliśmy się w zaczarowane miejsce. W każdej parze szedł czterolatek i pięciolatek. Ci troszkę starsi, czuli się odpowiedzialni za młodszych przyjaciół z przedszkola.

Spacer umilały nam promyczki słońca , wesoło tańczące na niebie. Otoczyliśmy drzewo, tworząc duuże koło. Po zabawie ze śpiewem, było „baloniku nasz malutki....” a najfajniejsze  ”...a my wszyscy bęc”. Przyznam, że mi nie było do śmiechu, jak spora gromadka zamiast na ziemię upadła na mnie :). Milutko, cieplutko, uśmiechnięte buźki, ale pod plecami żołędzie. Nie do po zazdroszczenia. Następnie zadanie specjalne- utworzenie pięknego serca wypełnionego żołędziami. Zawodnicy spisali się na medal. Pani Ula czas odmierzała, Pani Ala wszystkim kibicowała.W 2 minuty i 35 sekund powstało nasze serce przyjaźni. Po zabawach na świeżym powietrzu wróciliśmy do przedszkola. Obiadek smakował nawet niejadkom, bo wesoła gromadka sporo kalorii spaliła żołędzie zbierając i od wiewiórek uciekając.

Agnieszka Panasiuk-Kaczoch