Na razie jej nie widać, pomimo, że wszystkie nasze przedszkolaki 19 marca pożegnały już zimę na dobre. Ale wiosna przyjdzie, na pewno i niedługo. A jeśli ktoś z rodziców ma chwilę, żeby jeszcze bardziej wiosnę przywołać, zapraszam do przeczytania swoim pociechom wierszyka. Myślę, ze wtedy zima poczuje się naprawdę obrażona i sobie wreszcie pójdzie.

Przysiadł Kwiecień

dnia pewnego,

na skraju lasu

zielonego.

I tak zasłuchał się

w śpiewie skowronka,

że zasnął w blasku

żółtego słonka.

Ruda wiewiórka

dróżką skakała,

w zaroślach gęstych

czegoś szukała.

Nagle słyszy

głośne chrapanie,

a zaraz potem -

- posapywanie.

Myśląc, że zwierzę to

jakieś groźne,

uciekła  zaraz

w leśne zarośla.

Lecz wystawiła

pyszczek i ucho.

Posapywanie nagle ucichło…

I zaraz znowu się odezwało,

 I jakby tego było mało –

- łomot okropny

w lesie się rozległ…

Wiewiórka wzięła wielki rozbieg;

pędziła prawie bez oddechu,

byle przed siebie,

 z dala od zgiełku…

I gdy przybiegła na polanę –

- wszystkie zwierzęta tam zebrane

mogły posłuchać jej opowieści

o złym potworze, co mieszkał w lesie.

„- To stwór okropny! Ryczy i sapie!

A gdy się nudzi – to strasznie chrapie!”

Wszystkie zwierzęta w strachu słuchały

i z przerażenia dygotały.

Wtem na polanę wyszedł Kwiecień

i do wiewiórki tak powiedział:

„A cóż ty wiewióreczko pleciesz?

Kto tak plotkować brzydko widział?

To ja zasnąłem na polanie-

- stąd usłyszałaś pochrapywanie.

 A mówią o mnie Kwiecień – Plecień,

 lecz to nie ja rozsiewam plotki.

Kwiecień jest Plecień, bo wciąż przeplata,

ale chłód zimy z ciepłem lata.”

Anetta Trusiewicz - Kolinko