Zabawy z mamą i tatą BAJKI RELAKSACYJNE
O NAS
ORGANIZACJA
OFERTA
INTEGRACJA
REKRUTACJA
Każdy przedszkolak ma szansę na sukces
Witamy w przedszkolu
INNOWACJA ORGANIZACYJNA
Gabinet Marii Montessori
| BAJKI RELAKSACYJNE |
|
SPIS:
Połóż się na podłodze..., połóż się wygodnie..., masz otwarte oczy i sobie po prostu leżysz..., teraz umawiamy się, że ja jestem wróżką z czarodziejską pałeczką, a ty jesteś takim drewnianym pajacykiem..., jako wróżka będę chciał ciebie zaczarować..., będę chciał usypiać różne części twojego ciała..., uwaga zaczynamy... Ty, drewniany pajacyk leżysz sobie na podłodze..., masz okrągłą buzię i na niej dwa otwarte oczka..., teraz bardzo delikatnie magiczną pałeczką dotykam twoich powiek i twoje oczy pajacyku się zamykają..., twoje oczy idą spać..., dotykam twoich ust..., zasypiają..., twoich policzków..., zasypiają..., twojej brody..., zasypia..., cała twoja okrągła buzia jest pogrążona we śnie..., za chwilę dotknę twojego prawego ramienia i całej twojej ręki..., stanie się ociężała i senna..., właśnie teraz dotykam..., wtula się w podłogę..., już śpi..., dotykam też lewego ramienia i całej ręki..., też się wtula..., idzie spać... Twoja buzia, twoje ręce poszły już spać..., ale ty jesteś obudzony, ty nie śpisz..., chciałeś, aby wróżka je dotknęła i uśpiła..., więc tak się stało..., teraz będzie dotykać swą czarodziejską pałeczką innych miejsc..., a one będą szły spać... Wróżka dotyka pleców zasypiają..., dotyka brzucha..., zasypia..., jeszcze została prawa i lewa noga i stopa..., wróżka podchodzi, delikatnie dotyka obu stóp i one bardzo zmęczone idą spać... Teraz wszystkie twoje części drewniany pajacyku są uśpione..., teraz czujesz się uśpiony, leżysz sobie i wypoczywasz..., wszystko śpi i jest bardzo ciche... Ale za chwilę trzeba będzie wstawać..., za chwilę moja czarodziejska pałeczka zamieni się w zaczarowane sznureczki, które będę przywiązywać do poszczególnych części twojego ciała...i wówczas one będą ciebie wybudzały ze snu..., jeśli jesteś już gotowy to zaczynamy... Zaczarowany sznureczek przywiązuje się do prawej stopy..., stopa się budzi, lekko unosi... i opada..., lewa stopa..., unosi się i opada..., prawe kolano..., unosi się i opada..., lewe kolano..., plecy..., prawa dłoń..., lewa dłoń..., podbródek..., nos i powieki..., pajacyk otwiera oczy..., rozgląda się..., teraz jesteś pajacyku całkowicie wybudzony... Na tym kończy się bajka..., ty ponownie jesteś sobą, a ja..., (mamą, tatą)..., wolno podnosisz się do pozycji siedzącej... i jeśli chcesz podziel się tym, co odczuwałeś wtedy, gdy byłeś pajacykiem.
Zamknij oczy..., wyobraź sobie, że jesteś maleńkim ziarenkiem, nasionkiem..., ktoś umieścił je w ziemi, a teraz dba o ciebie, dostarcza wody, dba o światło i ciepło..., nasionko zaczyna kiełkować, a następnie do góry wyrasta delikatna łodyżka, a w ziemię wypuszczają korzenie..., z ziarenka zaczyna wyrastać roślina..., tylko ty wiesz, jaka to roślina..., przyjrzyj się dokładnie..., teraz rośnie i ogląda świat wokół siebie..., jest jeszcze młoda, lecz wciąż rośnie..., wypuszcza młode listki i kolejne łodyżki..., być może wyrosły wśród was kwiaty ogrodowe lub polne, a może młode drzewka..., przyjrzyj się jak wygląda ta roślina, jakie ma kolory..., poczuj, jakie są jej listki – mocne, czy delikatne..., możesz już otworzyć oczy. A teraz już z otwartymi oczami pokaż ruchem swoich rąk i nóg, głowy i tułowia jak wyrastała roślinka z nasionka. − Na roślinkę, która jest już duża wieje wiatr, pokaż, co się z nią dzieje. − Po chwili pada deszcz. Co czuje? − I znów zajaśniało słoneczko. Wygrzewasz w jego ciepłych promykach swoje listki. Cieszysz się. − Przyleciał do ciebie motyl i siada na listku. Trochę łaskocze, poruszając delikatnymi skrzydełkami, lecz po chwili odlatuje. − Jak się czujesz po przygodach roślinki?
Kolejny ciepły, letni dzień zbliża się ku końcowi. Wielką łąkę i las powoli otula, swymi delikatnymi dłońmi, aksamitny Pan Mrok. Spowija czernią i granatem, niczym lekkim tiulem, nasza wieś. Słońce chowa się powoli za horyzont, znacząc delikatną czerwienią linię nieboskłonu. Pojedyncze, małe chmurki leniwie snują się po wieczornym niebie. Kwiaty chylą kolorowe główki, a ich prawie przezroczyste płatki zamykają się z cichym trzaśnięciem. Spóźnione pszczoły z cichym, wibrującym w powietrzu brzęczeniem, odlatują do swoich uli. Żuki i mrówki skończyły na dzisiaj swoją pracę. Wystarczy dobrze się wsłuchać, żeby usłyszeć, jak z cichym tupotem małych nóżek, umykają do swoich domków, schowanych w trawie, w ziemi, albo wśród listowia. Wieczorny wietrzyk delikatnie szeleści w trawie, porusza zielonymi liśćmi. Słychać senne ćwierkanie ptaków, które niespiesznie układają się do snu w swoich gniazdach. Gdzieś daleko zaszczekał pies. Nocą będzie pilnował domu swoich gospodarzy i ich spokojnego snu. Powoli gasną światła w domach, a drogę oświetlają maleńkie robaczki świętojańskie – świetliki. Zapalają swoje małe latarenki, małe punkciki jasnego światła w aksamitnym mroku. Za chwilę wyruszy na wieczorne łowy kot, który lekko przebiega przez łąkę. Miękkie poduszki jego łap sprawiają, że porusza się prawie że bezszelestnie. Ze snu budzą się też ćmy, które rozpoczną nocną wędrówkę w poszukiwaniu światła. Jedwabiste, delikatne skrzydła tych owadów uderzają o siebie podczas pospiesznego lotu. Gdybyśmy zanurzyli się w las, usłyszelibyśmy pohukiwanie szarych sów, łagodne stukanie racic przebiegającego jelenia. Schowały się już zające, śpią przytulone w swoich norkach. Za to jeże tuptają po łące, pewnie biegną do ogrodu. Z oddali, z lasu dobiegło ciche pochrząkiwanie dzików. Ich dalekie kuzynki – świnki, śpią już dawno w chlewiku. Za chwilę Pan Mrok zapali na nocnym, ciemnogranatowym niebie, srebrzyste migoczące gwiazdy i oświetli drogę spóźnionym wędrowcom lśniącym sierpem księżyca. Spokój, cisza i mrok objęły we władanie las i łąkę. I wy przytulcie się do miękkiej poduszki i zaśnijcie. Ale najpierw posłuchajcie nocnej opowieści.
|
